Het is al weer even geleden!.. Ik vrees dat ik niet zo goed ben om geregeld een update te geven, maar vandaag dacht ik; in plaats van in mijn notitieboekje te schrijven, ga ik even mijn "bloggers" een update'je geven! Of je het nu effectief leest of niet is aan jou om te beslissen :)
De voorbije dagen, weken, maanden zijn eindelijk eens een echte routine geworden voor mij. Of dit nu positief of negatief is weet ik helaas nog niet zo goed. Het voelt zeer vertrouwd om te weten hoe mijn dagen er min of meer gaan uitzien, maar ook wel scary dat ik dit gevoel al heb op mijn 24. Ik weet dat ik nog jong ben en nog vele jaren te gaan heb (knock on wood) maar toch heb ik het gevoel dat ik mijn tijd een beetje aan het verdoen ben met hoe ik nu aan het leven ben. Ik werk, ik kom thuis, ik kook (of probeer dan toch) en ik lig in de zetel met een serie en mijn poesje. En wanneer ik ga slapen weet ik dat de volgende dag er hetzelfde gaat uitzien.
Het is normaal om je zo te voelen denk ik dan, ik ben duidelijk nog aan het zoeken met wat ik wil doen in het leven, ik heb nog niet een concreet idee. Er zijn heel veel dingen die ik wil proberen en doen en zien in het leven, maar wanneer is het te laat om daar effectief mee te beginnen? Is het ooit te laat? Is het ooit te laat om nog aan een studie te beginnen? Wil ik zelfs nog studeren of ga ik gewoon nooit meer een student zijn in mijn leven? Ben ik ooit effectief student geweest als ik niet afgestudeerd ben?
Vroeger was ik altijd jaloers op mensen die al sinds hun jonge jaren wisten wat ze wouden doen later, ik had nooit een duidelijk plan. Heel lang was het "mama", dan was het juf, daarna was het verpleegster, gids/hotelmanager, Make Up Artist, en uiteindelijk barista.
Soms vind ik het jammer dat er zoveel dingen zijn die ik ben begonnen en nooit heb afgemaakt, maar er is ook een zekere vrijheid in iets proberen en weten dat het toch niks voor je is. I tried, volgende keer beter I guess.
Ik heb geen spijt met de keuzes die ik tot nu toe heb gemaakt in het leven, zelfs al was het een mislukking, ik heb nieuwe mensen leren kennen die voor altijd in mijn leven zullen zijn.
Er zijn wel momenten geweest waar ik dacht "Hier had ik misschien een beetje meer over moeten nadenken", zoals verhuizen naar Antwerpen, een tattoo zetten, een kat adopteren,.. maar elke keer komt het goed; ik zit nu in mijn appartementje waar ik al bijna 4 jaar woon, met een poesje die nu al 4 maanden met mij woont, en die tattoo... ja als ik er ooit spijt van heb is het altijd een leuk verhaal om te vertellen aan mijn kleinkinderen.
Ik geloof dus ook oprecht dat het elke keer goed gaat komen. Er zijn altijd dingen die je kan leren of mee kan nemen naar de volgende stap in het leven. I guess dat dat mijn nieuw moto is in het leven! haha
Zoals ik al zei weet ik hoe mijn dagen er gaan uitzien, maar dit telt nooit voor een lange duur. Ik weet dat ik een koffiebar wil openen met vrienden, ik weet dat ik wil verhuizen en samenwonen met andere mensen, en wie weet wanneer dit allemaal gaat gebeuren kan in 2025 al zijn of misschien gaat het wat langer duren. We shall see I guess :))
Misschien klink ik een beetje deprimerend, maar ik denk dat ik mezelf wat probeer gerust te stellen. Ooit zag ik op het internet een video of beeld waar "Friends" werd gebruikt als voorbeeld: de serie begint als alle personages 24 zijn en eindigt wanneer ze 35 zijn, en 10 jaar lang zie je ze strugglen met het leven. Het is dus oké als wij ook nog aan het strugglen zijn en aan het uitzoeken wat we willen doen in het leven.
And just like that,..
Bisous,
Lise
Comments